‘WEES NIET BANG OM ANDERS TE ZIJN’

PvdA-Kamerlid Habtamu de Hoop is met zijn 24 jaar het jongste lid van de Tweede Kamer. Hij gaf een droombaan als presentator van het Klokhuis op voor de politiek. ‘Ik vind het te gek om volksvertegenwoordiger te zijn.’

Habtamu de Hoop werd geboren in de Ethiopische hoofdstad Addis Abeba, waar hij als baby te vondeling werd gelegd. Toen hij acht maanden oud was, werd hij geadopteerd door ‘heit’ en ‘mem’, in het Friese Wommels. De Hoop is gehecht aan het dorp dat 2500 inwoners en een rijk verenigingsleven heeft. Doordeweeks slaapt hij in Den Haag, maar in het weekend is hij in het dorp, waar hij samenwoont met zijn vriendin.

Wat wilde je worden als kind?

‘Ik wilde heel graag profvoetballer worden. Als kind deed ik niets liever dan voetballen. En kaatsen. Ik heb ook een tijdje bij Heerenveen en bij SC Cambuur gevoetbald dus ik kon het wel een beetje. Maar zo rond mijn 14de moest ik toch constateren dat ik te weinig talent had om profvoetballer te worden.’

En toen wilde je journalist worden? Na de havo ging je naar de School voor Journalistiek in Zwolle.

‘Ik vond het leuk om voor de camera te staan – op de middelbare school maakte ik met een vriend al YouTube filmpjes. Ik wil graag verhalen vertellen en ben heel nieuwsgierig. Dus toen dacht ik: misschien is de journalistiek wel iets voor mij.’

Maar dat was niet zo? Je hebt de opleiding niet afgemaakt.

‘Ik vond het heel erg leuk, maar na drie maanden werd ik getipt om te solliciteren voor het Klokhuis. Er waren 1400 sollicitanten en tot mijn verbazing werd ik het. Precies op dat moment was ik ook bezig gemeenteraadslid te worden in Sûdwest-Fryslan. Ik weet nog dat ik dacht: het zou mooi zijn als een van de twee lukt, maar het lukte allebei! Toen ben ik met de studie gestopt en fulltime aan het werk gegaan.’

Hoe kwam je erbij om als 19-jarige gemeenteraadslid te willen worden?

‘Op mijn middelbare school waren ze veel met politiek en debat bezig. In 4 havo hadden we een groot politiek debat. Dat vond ik fantastisch om te doen: standpunten innemen, discussiëren. Vervolgens ben ik in de debatclub van school terechtgekomen en daar is het vuurtje voor de politiek gaan branden.

In 2017 is de gemeente Sûdwest-Fryslan ontstaan uit een samenvoeging van 89 dorpen en steden. Ik vond het belangrijk dat bij die gemeentelijke herindeling de belangen van mijn dorp, Wommels, goed vertegenwoordigd zouden worden. En de belangen van jongeren. Er waren echter niet veel mensen die zich kandidaat wilden stellen voor de gemeenteraad. Daarbij was ik gevraagd door de fractievoorzitter van de PvdA die mij had zien speechen in ‘Op weg naar het Lagerhuis’, een debatwedstrijd voor middelbare scholieren. Toen dacht ik: “Als ik het echt zo belangrijk vind, moet ik het misschien zelf maar gaan doen.”’

Na twee jaar stopte je als presentator bij het Klokhuis, de baan die 1400 mensen wilden hebben. Waarom?

‘Ik vond dat ik moest kiezen: vol voor de journalistiek gaan of vol voor de politiek. Ik heb bij het Klokhuis een fantastische tijd gehad, maar mijn rol en inhoudelijke inbreng was als presentator kleiner dan ik had verwacht. Daarbij vond ik de politiek leuker dan ik van tevoren had gedacht. Een reis naar Ethiopië met mijn ouders en broertje (eveneens geadopteerd uit Ethiopië – EP) gaf uiteindelijk de doorslag. Ik besefte me daardoor nog meer hoeveel geluk ik heb gehad en hoeveel kansen. En in de politiek kan ik voor mijn gevoel meer terugdoen, meer betekenen. Ik ben toen aan een studie bestuurskunde begonnen en heb me kandidaat gesteld voor de Tweede Kamer.’

En je kwam hoog op de lijst, was dat een verassing?

‘Enorm. Ik vond het ook heel spannend om me te kandideren, maar ik voelde ook dat er momentum was voor jonge mensen. In die tijd waren de woonprotesten, de klimaatmarsen, Black Lives Matter-demonstraties. Ik zag jonge mensen de straat opgaan – ik heb zelf ook meermaals meegelopen ­– omdat ze het niet meer pikten. Ik dacht: er moeten ook mensen zijn die hen een stem geven in de Tweede Kamer en daar wil ik wel een van zijn.’

Je was de jongste presentator van de NTR, het jongste gemeenteraadslid van Sûdwest-Fryslan en nu het jongste Tweede Kamerlid. Hoe is dat, om overal steeds de jongste te zijn?

‘Dat is vaak leuk, maar ook wel eens lastig. Daarbij ben ik niet alleen jong, maar ook zwart – en dat was, en is, op al die plekken vaak ook uitzonderlijk. Het maakt dat ik soms extra mijn best ga doen om te laten zien dat ik niet onder doe voor de rest, dat ik daar niet alleen maar zit omdát ik jong en zwart ben. Tegelijkertijd denk ik dat ik daardoor juist ook iets kan toevoegen.’

Wat is de volgende stap? Wat zijn je toekomstplannen?

‘Ik denk niet op die manier. Ik vind het te gek en heel bijzonder en eervol om volksvertegenwoordiger te zijn en hoop dat nog lang te mogen doen. Maar als het ophoudt, openen zich vast wel weer nieuwe deuren.’